De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 16

Da's geestig: ik googel Angry White Women en krijg louter artikelen over extreem-rechtse vrouwen en dus geen Amerikaanse versies van Asha ten Broeke, het Nederlandse boegbeeld van permanent boze, vette, hysterische, extreem-linkse blanke vrouwen zonder enige vorm van humor en zelfspot, die altijd getrouwd zijn met een witte sukkel die de afwas moet doen en die goed is voor het kwakje zaad dat nog meer boze blanke vrouwen op de wereld moet zetten (of boze blanke mannen, met enige pech).

Ene Karen is het boegbeeld van de boze conservatieve dames in de Verenigde Staten en er is een leuke handleiding: The Karen Guidebook: How to Become a Racist, Angry, Entitled, Obnoxious, Middle-Aged, White Woman. Verder klinkende titels als How White Women's Tears Oppress Women of Color, Trump's Angry White Women: Motherhood, Nationalism, and Abortion en WHITE WOMEN in the KU KLUX KLAN.

Je zou toch verwachten dat er allerlei materiaal zou opduiken over die superenge, spierwitte en lijkbleke "vrouwen" die je altijd ziet opduiken bij Antifa, Black Lives Matter, en Muslim Transgenders against Zionism, en andere gruwelspoken die je dagelijks tegenkomt bij de geweldige en vooral dappere Andy Ngô op zijn Twitter-tijdlijn. Inmiddels zijn Antifa en Black Lives Matters elkaars verklaarde vijanden en dat is logisch, want als je een zo'n enorme geile Black Panther in full gear ziet, dan weet je dat hij niks moet hebben van een genderverdwaasd paars piepkuiken met een platte kont en tieten als theezakjes. 

Amicus meus, inimicus inimici mei ("mijn vriend, de vijand van mijn vijand") is een mooie tegeltjeswijsheid maar meestal duurt zo'n monsterverbond niet lang. Dat zagen we al in Iran, waar de communisten, de studenten, de feministen en de vakbonden stonden te juichen toen Khomeini terugkeerde uit ballingschap. De ayatollah was koud geland of daar rolden de koppen van de progressieve krachten al in de bowling van de mohammedaanse beulen.